Een van mijn favoriete boeken heeft als titel: “waarom mannen niet luisteren en vrouwen geen kaart kunnen lezen”. Het boek geeft met hilarische voorbeelden het verschil weer tussen mannen en vrouwen. Met “onderbouwde” redenen waarom dat zo is.

Met dit boek in mijn achterhoofd, zijn mij heel wat echtelijke ruzies bespaard gebleven. Wanneer ik met liefde het huis heb omgetoverd in herfst sfeer, ieder kaarsje, dennenappeltje en blaadje met uiterste precisie heb gerangschikt, moet ik niet verbaasd zijn wanneer manlief al deze verzieringen niet opmerkt. Uiteindelijk kan ik mij na pak en beet een dag of twee niet meer beheersen. Ik stel hem op de man af en vol verwachting, wat hij van de herfst sfeer in huis vindt. Een glimlach maakt zich van manlief meester, eh… schat welke versiering bedoel je?

Ik weet dankzij het boek, dat dit met o.a. de mannelijke hersenen te maken heeft. Samengevat, hij kan er dus niets aan doen en doet het niet bewust. Ik heb respect hiervoor en vraag hem gewoon rustig of hij het leuk vindt, nu hij het wel ziet staan.

Nu heeft hij hetzelfde boek gelezen, en weet dus precies hoe hij moet reageren: “Schat, wat vind je er zelf van? ” Een dialoog komt op gang in alle rust en met respect naar elkaar toe.

Wat ik in de paardenwereld, net als in de “gewone” wereld, steeds meer zie verdwijnen, is respect. Respect dat de ander anders is. Respect dat de ander, andere keuzes maakt dan dat jezelf zou doen. Waarom kunnen we niet de dialoog met elkaar aangaan? Een dialoog met respect voor elkaar? Wie het antwoord heeft op deze waarom vraag, mag het zeggen.