Het is een druilerige dag. Op het moment dat ik bij de stal aankom, is het nog niet droog geweest. Ik stap uit mijn auto en loop af op een vrouw die samen met haar dochter mij komt begroeten. Ze hebben mij gevraagd of ik hun paard wil lezen. Het paard reageert op een manier die zij niet begrijpen en wat ze onzeker maakt, zo hebben ze aangegeven in hun app naar mij.

Over het modderige pad waar de plassen inmiddels een groteske vorm hebben aangenomen, lopen we richting de schuur. De zware houten deur gaat piepend open. Binnen ziet het er mooi droog, licht en schoon uit. Een bries volgt. Het paard is blij om zijn mensen te zien. Warme roze lijnen lopen van het paard naar de mensen toe. Er lopen veel lijnen. “Jullie zijn al een tijdje samen” concludeer ik. Dit wordt beaamt door de vrouw. Er lopen voorzichtige lijnen terug van de vrouw naar het paard. Er zit angst op de lijn. Een bepaalde trilling pak ik op.

“Er is iets gebeurd wat jou onzeker maakt. Het vertrouwen is weg van jou in het paard.” zeg ik tegen de vrouw. Er wordt voorzichtig geknikt. Beelden komen bij mij binnen. “Ik zie zand en bomen. Ik zie ook een ruiter die tussen de benen van het paard ligt.” De vrouw slikt en knikt met tranen in haar ogen. “Wist je dat je paard het verschrikkelijk vindt dat jij nu zo verdrietig bent? Hij wil graag voor jou zorgen en vindt het erg dat hij gefaald heeft. Hij wil er voor je zijn, maar krijgt de kans niet meer. ”

Nieuwe beelden komen bij me binnen. Ik zie een klein meisje, anders dan het meisje dat naast de vrouw staat. Een warm gevoel maakt zich van mij meester. Ik krijg een glimlach want ik zie dat het meisje steeds snoepjes geeft aan het paard. “Wie is dat kleine meisje?” vraag ik. “Oh dat is de jongste dochter, die mag niet bij hem in de buurt komen, want dat vertrouw ik niet helemaal.” “Hij vindt haar lief.” zeg ik. “Hij vindt haar lief omdat zij hem vertrouwd en niets aan hem vraagt. Zij geeft haar de warmte die hij mist van jou. Want jouw paard wil niets liever dan jouw liefde voelen en vertrouwen krijgen.”

De vrouw loopt op haar paard af. Met schokkende schouders geeft ze hem een knuffel. Ze blijven een tijdje zo staan. Alle tijd wordt vergeten en ze zijn opgeslokt in elkaars helende cirkel. Het proces van genezing is begonnen.

Ik stap dankbaar mijn auto in. Tegen dit soort momenten kan maar weinig tegenop. Dit is de reden dat ik mijn baan heb opgezegd en dit werk ben gaan doen. Paarden een stem geven en de wereld een beetje mooier maken.

Liesbeth Vooijs
Paardenreader
www.paardenreader.wordpress.com

n.b. Dit verhaal is een fictief verhaal. Alle gelijkenissen berusten op puur toeval.